والدین معدودی وجود دارند که می توانند به تماشای کودکی که سرش را به دیوار می کوبد یا به صورت مداوم بدنش را تکان می دهد ٬ بنشینند . آنها نه تنها برای آسیب های احتمالی که به کودک می رسد نگرانند ٬ بلکه از وجود اختلالات روانی در او هراسان هستند . ممکن است کودک آن چنان در تکان و جنب و جوش باشد که تختخوابش در اتاق حرکت کند ٬ یا سر خود را آن قدر محکم به دیوار بکوبد که پیشانی اش همیشه متورم و زخمی باشد .
** برای کنترل این رفتار می توانیم ....
- از نادیده گرفتن سنجیده استفاده کنیم و تا هنگامیکه کودک سر کوفتن یا تکان دادن و جنباندن بدنش را متوقف نساخته است ٬ به او محبت نکنیم .
- وسایل اتاق را طوری بچینیم که احتمال هر گونه آسیبی کاهش یابد .
- فعالیت دیگری را جایگزین عادت یاد شده کنیم .